umay umay ağıt yakıyor sankı benim için
bir gün yolda yürüyordum bir şarkı duydum kalbim acıdı bu kadar diyor sanki ben gibi
dün bir çift gördüm sarılmışlar seviyorlar yalan yada gerçek bir sevgi var aralarında bunu duyuruyorlar insanlara bense hayran bir bakış atıyorum onlara
içinden gecen cümle umay gibi " dün yolda yürüyordum.bir çift gördüm kalbim acıdı bu kadar"
sevgiye ac olmak ne kötü şey ve sevilmeyi umut etmek nede güzel şey.
sevilmek ise daha hoş bir şeyde sevilmediğini bilmek ise ölmek demek.
ben dengesiz bir savruluşun içindeyim biliyorsun beni gizlim saklım yok delinin tekiyim.birine gönlümü verim dedim
şimdiyse yarım kalpli bir canlıyım işte karşında .
herkesi dinliyorsun görüyorsun
herkes yaralı herkes aç birşeylere
kimiş ben gibi sevgi dilenmekte kimi aşk kimi ilgi kimi bir bedeni sevme derdinde
dertler üst üste yığılmış
sana ağır gelmiyor değil mi tüm bunlar
bana bazen ağır geliyorda
daha yük alırım dert dinlerim dersen vercem sana birkaç yük dert
kabul eder misin?
hım sustun sanki
niye sende mi lalsin sende mi susmayı seçtin
hayata karşı bağırdıkta ne oldu artık kelimelerle konuşur susarak yazışırmıyız onu mu dedin bana yoksa ben mi anlamadım
seni seviyorum tek yeterli sevgi bu sanırım
şimdi bende susayım
saol dinledin beni
uff hala umay umay ağıt yakıyor gidenlere kalanlara kalbi acıyanlara
senin kalbin var mı?
peki orda benlik yer varmı?
bilirsin xl'ım ben var mıdır benim sığabileceğim yer yanında...