kocaman boşluk

tüm olan bitenden sonra ve tüm bu kocaman elimdeki zaman dilimiyle birlikte elimde sadece kocaman bewni herşeyi yutacak bir boşluk var. kocaman bir boşluk

tüm yaşananları bir kenara atınca ya da ne bilim hayatımdan tüm yaşadığımzı şeyleri çıkarınca yaşanması gereken ve belkide benim şuan hiçte yaşamayı istemediğim bir boş zaman kalıyor işte. oysaki sanmıştım ki ben ve biz kocaman bir hayattık. benim yaşamım bir kamp yeri değildi bildiğin bir ovaydı ve yerleşim mümkündü...
ama işte o işler benim hayal ettiğim gibi değilmiş.
gelip geçen insanlar
hayal edilip boşa giden planlar
bir ömürlük denilip bir ana sığmayan sevdalar.

işte tüm bu şeyler ardında bana kalan kocaman bir boşluk
ve zaman
ne için , kim için , niye yaşanacağı belli olmayan kocaman bir zaman
oysaki zamansızlık ne güzeldi. az zamanda çok şey paylaşmak ne anlamlıydı.

anlamlı ama yorucu günlerim nerede?
neden koşturmaktan terlemiyor bu beden? sadece tek sıkıntısı yazın gelmesinden

sözde bahar gelince insanlar da yeşerirdi hani,
aşk insanı kıpır kıpır ederdi.
geçtim aşkı hani insan yeşerirdi umutu , isteği , azimi.
peki bende ne var?
kocaman bir boşluk.
ve ne işe yaradığı belli olmayan kocaman bir zaman

yalnızlığın melodisini kulağımdan kalbime akıttım şimdi
en azından kalbim dolu şimdi. hemde çok tanıdık bir şey var orda
kocaman bir yalnızlık...

hayat bana bu yaşımda kocaman biryanlızlık kocaman bir boşluk,ve onun keyif çatacağı kocaman bir zaman verdi.
şükretmeliyim değil mi?
tüm bu olanları şükrederek mi izlemeliyim?

bilemedim şimdi ama nasılsa bunu düşünecek kocaman bir zamanım
ve ondan daha kocaman bir boşluğum var...