ayaklandı

üzerimdeki isteksizliği atmak için ne yapmam gerekiyor diye düşünerek içimi ısıtmaya çalışıyorum. çalışan beynim belki felaket tellallığını bir kenara bırakıp olması gereken şekilde yönlendirir beni , bilemiyorum.

bir ay önce yolun ortasında yatıp kalmıştım ya, şimdi kalktım. elimde tutabildiğim kadar urgan, üzerim biraz tozlu sanki ama sorun değil.bedenim alışkın bu tozlara... üzerimde ölü toprağı olmasından iyi hatta.toz da neymiş, üfle geç. el çabukluğula üzerinden geç, temizlenir...

hayatımın son 3 yılında sürekli bir hedef, bir karar, bir istek üzerine beynimi, bedenimi yoğunlaştırıp çabalıyor ya da çabaladığımı sanıyorum . ve niyeyse bazısı hiç olucak gibi olmuyor. hep derim insan kendini bilmeli diye hatta bazen özel hayatımda insanlarla arkadaş dostluk sevgili olma eylemlerinde bir tartarım kendimi , karşı taraftakine ne kadar yakın ne kadar uzak ne kadar aynı ya da farklıyım diye. ona göre daha bir alırım içime onu, başlarım bir şeylere. ilişkilerinde böyle olan biri olarak nasıl olur da isteklerimi belirlerken etiketime uymayan şeylerin peşinde oluyorum ya da isteklerimi gerçekleştirecekken nasıl bu kadar başarısız oluyorum ah işte artık onu hiç bilemiyorum. kaldı ki bunun üzerine konuşmaya başladığım an felaket tellallığı yapan içimin sesleri kemiriyor bir yerlerimi.

şimdi kalktım ama, yolun ortasında ezilmeyi bekleyen kirpi değilim. kendimi bir toparlayabilirsem yeni yol çizergeleri hazırlayacağım. ama bilirsiniz beni , gene sıkıntılarım olucak, ama arada el verin, ışık tutun, yol verin. belki o zaman depresif yaklaşımların içinde daha sıcak gülebilirim.