gözler

bir kaç hafta önce fur diye bir film izledim. filmde robert downey jr ve nicole kidman oynuyordu. filmin yarısına kadar yüzü gözükmeyen robert downey jr'in sadece gözlerini gördük . sadece gözleri ve sesi anlatıyordu bir çok şeyi ve sadece gözleri ona hayran kalmamı sağladı, ben gibi düşünen bir çok kişi vardır sanırım. filmde nasıl nicole kidman'ın oynadığı diane arbus gibi bende sadece gözlerini gördüğüm bu adama hasta oldum, aşık oldum, etkilendim ve bunu sadece acılı bakan gözleri sağladı.

şimdi adamı övmek filan değil amacım ha öyle anlaşılmasın, lakin yazının oluşmasına onun gözleri sebep oldu. hayatıma giren erkekleri gözümün önünden geçirdiğimde hep gözlerinden etkilenmiş olduğumu anımsadım. gözlerini kocaman açan ya da bazı durumlarda masum kedi gibi bakan adamları sevmişim mesela

bazı insanların gözlerinden içlerinin okunduğunu düşünürüm. kaldı ki sadece gözlerinin içine bakarak anlarım ne istediklerini düşündüklerini...

annem mesela, kadın bazen o kadar masum kedi gibi bakıyor ki, o zaman sakinlik dilediğini hissediyorum ya da canı acıdığında öyle bir kısık bakış arasına sıkıştırılmış bir acı oluyor ki kahverengilerin ortasında ah diyorum senin bir sıkıntın var...

gözleri seviyorum. sırf karşımdakini tanımak adına içine içine bakıyorum. şarkıdaki gibi gözler kalbin aynası...

acılı bakan gözleri daha çok seviyorum ama. böyle hafif yaşlı hatta hüzünlü...
sanki öyle bakışı olan insanların hep iyi olacağı ve hiç bana kötü davranmayacaklarını düşünüyorum.

böyle garip bir inançla bakıyorum bir çok kişinin yüzüne. ama niyeyse kaçırıyorlar gözlerini çoğu insan. işte o an şu afilli cümle geçiyor içimden " bakışlarını bile benle paylaşamayan insan , hayatını benle gerçekten paylaşmaz"

bakınız efendim, gözlerinizi kaçırmayınız. hüzünlü, yalancı, sıcak ya da aşalayan bakışlar atın, ta gözlerimin içine bakın. gözlerinizin içinden görelim nesiniz, nedir anlatmak istediğiniz.

ha bu arada robert downey jr gibi bakan adam aranmakta...
öyle baksın anamı ağlatsa bir of dersem ne olayım:)