yalan, oyun

oysa ki biliyordum yalan olduğunu bir çok şeyin. yani söylemiştim bile yüzüne;
" yalanlar söyle bana, inanırım. sorun değil. mutlak bir doğru peşinde değilim."
ne yalanı demişti. yalan yok. gerçek burada ve ben gerçeğim. ama değilmiş işte küçük oyunlar, küçük yalancıklar.

donup kalıyorum. oysa ki her olaydan sonra uslandım diyordum kendime. bir daha olmayacak. bu son diyordum. artık kolay kolay kanmaz bu kız oyunlara.
ama en yenilmeye doymayan güreşçilerdenmişim. toprağı öptükçe kaldırıyorum başımı dimdik.

yalan söylesende inanırım demiştim, yalan yok bende dedi. ama en büyük yalanı bir iki cümlemde kocaman ortaya saçıldı.
bir avuç bilyeydi sanki yalanlar. avuçu bir boşalttık, dağılan bilyeler gibi oraya buraya dağıldı yalanlar...

bir oyun varmış, sokak arasında 3 çocuğun oynadığı. doktorculuk mu evcilik mi saklambaç mı oynasalar karar verememişler. herkesin birbirine bir oyun sözü varmış oysa ki. sonra bir şey olmuş bir cümle çıkmış üç oyuncudan birinin ağzından iş karışmış. oyunlar, sözler sarpasarmış. sokak boşalmış!

yalan olduğunu, oyun olduğunu, birbirimizi kandırdığımızı biliyordum. ama bu kadar büyük bir yanılgının kahramanları olmayı hak ettiğimizi bilmiyordum, öğrendim.

şimdi sıradaki gelsin, bu oyun bitti!