merhaba gene ben. her gün her gün yazmıyorum hem defter bitmesin diye hem de yazacak şeylerin yaşanan şeylerden bile az olmasından dolayı. unuttum sanma yani...
gecen gün canım çikolata istedi. markete gitmeden önce elimi cebe attım. boşluğa parmak atmak bu olsa gerek. feci bir hismiş lan günlük. neyse sonra o hisle avcumu yaladım çikolata isteğini unuttum.
sonra dün bir arkadaş uzun bir aradan sonra mesaj attı. yazmış şurdayım şunu yapıyorum. sen iş bulabildin mi? duydun mu özlemin kızı olmuş bla bla bla. yaşıtlarımın iş, aşk ve evliliklerine dair uzun mesaja karşın yazacak cümlelerim " ben iyiyim, yaşıyorum. ah ah çok sevindim bu habere " şeklinde olucaktı. lakin onu da yazamadım. kontür yok çünkü.
yoksullukla işsizlik birleşince boş cebe parmak atmaktan daha garip bir his kaplıyor insanın içini. parmak yiyen ben oluyorum sanki o an.
neyse
bu kadar. arabesk olmamak lazım ama insan varoş şarkıcıları dinleyerek kendini buluyor işsiz kaldıkça. en büyük eğlencem bas bas paraları leylaya bir daha mı geleceğiz dünyaya şarkısı. param olsun bascam leylaya parayı, bir daha mı gelcez lan diyeceğim ve dünyanın bir yerine atıcam parmağı.
saygılar...
işsizliğinin 2. yılını bitirmek üzere olan bir işsiz kız.
tek sahip olduğu sadece bu defter.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder