baba olmak ölmemeye engel değil

akşam bir barda içtim.
queen çaldı mekanda
aidsten, ölümlerden söz ettik yanımdakilerle.

kuzenim rock'ın babası dedi freddie mercury için.
ben de "baba olmak ölmemeye engel değil" diyorum.

üzülüyoruz, şarkıya eşlik ediyoruz.


zaman geçiyor
evdeyim.
sarhoş muhabbeti dinleyecek insan arıyorum.
sonra dedim kendi kendime," herkesın hayatı var karya bir dur!"

durdum.


gece 3 buçuk uyandım.
içince uyuyamam ben, millet sızar bende bi uyanma hali.

ev telefonu çalıyor.

bakmadı bizimkiler.

sonra gene sonra gene

amcamdı arayan
halamın eşi kalp krizinden ölmüş.

herkes evde dörtdöndü.
akrabalarla diyalog şu bu...
kızı ayvalıkta tatildeydi, ortaokula giden oğlu yaz kampında...
herkes olması gereken hayatın akışına kendini bırakmış, eğlencesinde, yaşamında...

tüm gece şunu düşündüm,
ölmemek için baba olmak yetmiyor.

sonra gene şunu düşündüm,
herkesle her an fotograf cektirebilen, elinde telefonunda, ıpad'inde, orasında burasında kamera ile dolaşan gençliğiz.
ama ailemizle, özellikle babamızla fotografımız çok az


hiç gitmeyecek mi sanıyoruz?

kafamda deli sorular


tanım: kaybetmeden bol bol anı paylaşılıp, kavgasıyla güzel anıyla bir şeyler paylaşılıp, özellikle de bol bol fotoğraf çektirilmesi gereken yaşamımızdaki en önemli erkek.