bildim

sen ve ben ötesi yok.
varla yok zıtlığında ve hepsinin dışında,
ve hepsiyle aslında birlikte biz olabilme şartlarıyla,
bir başka mekanda yanyana olabilme isteğiyle,
bırakıyorum seni şimdi ,
deniz kenarı bir masa sandalye ikilisinin merkezinde.
sen ardımdan bakıp bakmamak,
haykırıp sövmeme arasındaki ikilemde,
ve aslında kocaman bir nereye sorusu içinde boğulurken,
ya da ben boğulmanı hayal ederken
bir ilişkinin en acımtrak ve aslında en bilinen sahnesinde,
sen ve ben olarak bizden öteye düşüp,
ayrılığı seçtim.
ki zaten onu daha ilk merhabamızda bildim.