uyanırsınız sabah, ama zaten gece uyumamış olduğunuzu bilerek günaydın bile demeden kendinize. soğuk suyu yüzünüze çarparsınız. canlanır bakışlarınız bir anlıkta olsa. yapacak işiniz yoktur, olsa da yapmak istemiyorsunuzdur. sözlüğe bakarsınız hemen. belki de tek merhaba dediğiniz odur. çevrenizdeki kimseyi görmek , onların sesini duymak istemezsiniz. bir giri görürsünüz. zaten öylesi hep bulur sizi...
okursunuz, her satırda ağlanacak bir yer bulursunuz. yazının sonuna ermeden hıçkıra hıçkıra ağlarsınız. sonra durmadan şunu sorarsınız insanlar niye hep acı çeker? sorunun cevabını bulamazsınız. ama bir yandan da niye acı ceker gibi bir haliniz olduğunu sorgularsınız. işte bu durumun tek cevabı vardır. depresyonun sarsıcı kollarındasınız. her şey acılı gibi, her şey ağlanası, her şey masum siz günahkar, herkes iyi siz kötü ve kötü olduğunuz yer ise karanlık...
buna yazacak bişey bulamıyorum açıkçası. çünkü depresyon denilen şey bazen sözün bittiği yer oluyor. yaşadım, biliyorum ancak kendi değerini anladığında içinden çıkabilirsin. unutma ki çok değerlisin, sana değer veren birileri var ve hep olacak. başkalarının dışında da böyledir bu, herkes için böyle her insan dünyadaki en değerli kişi.
YanıtlaSiltüm bu sıkışık anında bile yazıdğın , okuduğun için teşekkürler incelikle...
YanıtlaSilbilmiyorum gene kendi kendimi bir kuyuya attım
yorgunum daha şimdiden
cıkasım yok pes etmek üzereyım sanki
ama diyorsun ya iyi olucak, olucaksa olur ama olması içinde sebep yok gibi...