günaydın diyememek sabahları kendine ve çevrenizdekilere.
isteksizliği en büyük en derin yerlerde hissetmek. konuşmamak, susmanın en anlamlı olduğıunu sanmak...
çalan telefonları sessize almak, odaya gelen bir yakına sert , isteksiz, anlamsız cümleler kurmak, çalan şarkıda acı cekecek bir yeri hemen bulup sevmek, okunan bir metinde acıyı keşfetmek, metinlşer başlıklar arasında en kederlisini bulup okuyup ağlamak....
gece uyumadığını bile bile sabah yeni bir gün mü acep diye düşünmeden yatılan yataktan yorgun ve inildeyerek, saç baş dağınık, beyin karışık kalkmak...
aynaya zaten bakmayı unutup sadece yüz yıkarken, ki yüz yıkama soğuk suyu sırf kendine bir an oldun gelebilmek adına yüze vurmak, aynaya göz ucuyla bakıp donuk, ışıksız, tek bir yere sabitlenmiş gözleri görüp irkilememek....
tüm bunlar olurken sadece ağlamayı, uyumayı, uzak durmayı, küskün olmayı, suskun olmayı seçmek...
ve tüm bunları seçerken, insanlar niye hep acı çeker sorusuna cevap aramayı bırakıp ağlamak, kederlenmek...
ve yine tüm bunlara inat gibi yaşamak, yaşamak sıkıntıyla, yaşamak umutsuzlukla, yaşamak kendi kendini bir kuyuya itip burası çok karanlık, çıkışta yok ne olacak şimdi diye düşünüp kalmak...
işte depresyon bu birazda. belki de tüm bu sayılanlardan da kötü ya da iyi.
ama yaşanması sarsıcı , beyin ve ruhun afedersin birbirini mikip bırakıp çöpe atmasıdır.
düşüncelerin ruha tecavüzüdür birazda...
tecavüz kadar yıkıcı bir saldırıdır. suçlusu kendinken , kendini asamazken, dar ağacı kurup oturup ona bakmaktır....
parisienne, uzun zamandır okuyamamıştım yazılarını şimdi üstten alta doğru okuyorum yani yeniden eskiye ve her yazıda biraz daha üzülüyorum. seni ilk okuduğumdan beri melankoliye yatkınlığın göze çarpıyordu. ama iyi bir kişiliğe sahip olduğunu düşündüğüm insanlara mutsuzluğu asla konduramayan biri olarak ve öylesine bir elinden bişey gelemeyecek dönemdeyken bu hali haketmediğini düşünmekle ve acını uzaktan paylaşmakla yetiniyorum. mutlu olacaksın ve unutacaksın bu günleri dilerim. teselli değil bu, temenni ve dualarım bu yönde.
YanıtlaSilteşekkür ederim victor...
YanıtlaSildualar temenniler belki de en gereken şeyler bazen insana bunlar
biliyorum paylaştığını,değer verdiğini...
lakin işte bu ara ben kendime değer vermiyorum. o nereden çıktı niye bu oldu onuda bilmeden yaşamak daha can sıkıcı. sanırım çok sabrettim, birçok olumsuz şeye sırf onlara inat gülümsedim, insanlar mutlu olsun diye birşeyler konusunda kendimi kandırdım ve en sonudna pes etti içim
yeter dedi bu kadar oyun, kandırmacalar...
dur bir sakinleş, içinle dışın savaşsın, kana, yorul dedi sanki
ne zaman bu kıuyuda olsam , okulla alakalı birşeyler olur. bir yerimde şemsiyeler acılır. dün bir sunumum vardı o da elimde patlayınca bu günkü halimi görmeni istemem: )
bilim insanı olmak bana göre değilmiş anladım hehe neyse
tekrar saol
sana da hayırlı teskereler
özleyeceğiz...