YABANCI

charles baudelaire

-En çok kimi seviyorsun garip yabancı?
Anneni mi, babanı mı, kardeşlerini mi?
-Ne annem var, ne babam, ne de kardeşlerim.
-Vatanını mı?
-Nerde olduğunu bile bilmiyorum.
-Yoksa parayı mı?
-Nefret ederim ondan.
-O halde neyi seversin esrarlı yabancı?
-Bulutları severim.
Karşıdan gelen ve karşılara giden bulutları.

sadece kaçmak istedim

sadece kaçmak istedim.
ne varsa sana, bana, bize ait bırakıp
ve yok olmayı seçip yüreğim .
oysa ki çığlık atıyordu benliğim ,
benim bile bilmediğim bir dilde...

sadece kaçmak istedim.
biliyordum gitmenin zor olduğunu
ve gidilecek yerlerin azlığını.
elimde şarabım,
kulağımda sensizliğe yazılmış şarkılar,
bir de şairler vardı beynimde,
hayata, aşka dair yazıyorlar, okuyorlardı...

sadece kaçmak istedim.
içimdeki benle birlikte,
senli günlerin uzağında,
bir tanınmamış şehirde ölmeyi göze alarak...

inanmak

"seni özledim diyeceğim ama sen inanmazsın" dedi
"niye inanmayayım ki?
bazen birşeylere inanmaya çok muhtaç buluyorum kendimi" diyebildim...

düşündüm sonra aslında konu dağıldı başka şeyler konuştuk ama benim aklım hala bu inanmaya muhtaçlıkta kaldı.

kendime bile inanmayı unuttum, bıraktım.
inanç eksiklikleri yaşıyorum mesela.

bedenimi ruhumu kirletesim var.
sonra inançlar geliyor aklıma
sonra inandıklarım
değer verdiklerim....

her şeyi, yok sayıyorum
bu ara o kadar muhtaçım ki bir şeylere inanmaya.
küçükken beni mutlu eden sonra değeri yiten masallara bile hasretliyim
inandığım adamlara bile muhtacım gelseler keşke, gene sevildiğime inandırsalar ama sevmeseler.
kazık attıklarını sonradan anladığım arkadaşlarım gelse, inandırsalar gene beni arkadaşım olduklarına....

her şey iyi olacak diyenler dirilse gene, iyi olmasa da bir umut doğsa.
umut olsa inanmak olsa...

çok şey istemedim tanrıdan
hep klasikti işte
işim olsun, hayırlı biri olayım dedim.
insan olayım dedim.
ama artık insan olduğuma bile inanmıyorum

asalak kelimesi var etiketlendim. etiket kaldırma butonum ise bozuk...